Dop Simonides - zang, gitaar en mondharmonica. Met m’n broer harmony's proberen te zingen, The Fortunes, ‘Here it comes again’ en ‘Carrie Ann’ van de Hollies. Het moet 1967 zijn geweest. Toen is het begonnen. CSNY was het logische gevolg en de soundtrack van een verloren jeugd en doelloos reizen door Europa. Altijd gezongen, maar pas op het huwelijk van m’n broer in Schotland in ‘78, voluit en voor een publiek doordrenkt met single malt: iedereen moest een lied zingen en dus ook dat studentje uit Nederland. Mountains of Mourne. Iedereen kende het, ook al is het Iers, en zong hartstochtelijk mee. Zoveel werd duidelijk, er is (bijna) niets dat aan een goed optreden kan tippen. Vrienden in Den Haag, goede gitaristen en zangers, en sinds die tijd onafgebroken gespeeld in wisselende bezettingen met Rudo als bindende factor. West Coast, Crowded House en alles waar harmony's de uitdaging zijn. Tussendoor gezongen in Boston en de trein tussen New Orleans en New York, maar nu eindelijk terug naar de essentie. Een CSNY tribute band waar alles van de afgelopen 47 jaar op z’n plek valt.

 Gear:

  ▪  Fender Telecaster (American Standard & Player Baja)

  ▪  Yamaha APX-4A

  ▪  Hohner blues harps

  ▪  Fender HotRod deluxe III Amp

Rudo Jockin - zang en gitaar. Rond mijn tiende kreeg ik mijn eerste gitaar: waarschijnlijk omdat ik de hele tijd het tennisracket van mijn zusje inpikte om lucht gitaar mee te spelen, terwijl voor mijn vriendje een pedaalemmer diende als high hat, en koektrommels en breipennen voor de rest van de drums. Maar vervolgens trok de piano, toen in mijn eerste bandje op mijn 13-de het Farfisa orgel en vervolgens de basgitaar. Daarnaast ben ik altijd acoustische gitaar blijven spelen. 

CSNY hoorde ik voor het eerst toen mijn broer in 1970 de LP Deja Vu voor me mee bracht uit Amerika en ik was meteen verkocht: vier krachtige singer-songwriters die beseften dat ze samen oneindig veel meer konden dan apart, en die prachtige harmony vocals! 

In mijn bandje gingen we dat ook meteen uitproberen, en dat is eigenlijk nooit meer overgegaan. Met Lex en Dop speel ik off & on al meer dan dertig jaar en met drummer Eelco en bassist Henk hebben we een dijk van een ritmesectie.

We zijn geen Tribute Band die probeert een kopie af te geven van het origineel: dat verlies je altijd en is ook saai. Bovendien spelen onze helden hun nummers ook vaak in vele verschillende uitvoeringen (Ken je de “wooden” versie van Young’s Rockin’ in the Free World?): dus waarom zouden wij dat dan ook niet kunnen doen? Het gaat om de songs, en de muzikaliteit en passie waarmee ze uitgevoerd worden! 

Andere muzikale voorkeuren: Joni Mitchell, Gentle Giant, Frank Zappa, Mike Keneally.

Gear:

  ▪  Fender Stratocaster

  ▪  Fender Lead II

  ▪  Fender Strat XII

  ▪  Fender Tele TC-90

  ▪  Gibson Lap Steel

  ▪  Martin, Taylor & Yamaha acoustic guitars

  ▪  Morell Lap Steel

  ▪  The Valve, Rivera & Koch Amps

  ▪  Lex Bos SuperDrive & Valve Boost

Lex Noyon - zang en gitaar. Het was in Den Haag eind zestiger jaren heel ongebruikelijk om niet in een band te zitten. Dus naast de verplichte gitaarles (je moest van je ouders natuurlijk wel les hebben) werd er met klasgenoten, vrienden uit de buurt en wie je verder maar tegenkwam muziek gemaakt. Hoogtepunt in die dagen was voor mij de Buffalo Springfield en vooral het nummer Broken Arrow van Neil Young. Vanaf dat moment heb ik alle Young muziek die is uitgekomen verzameld en nagespeeld. En goed beschouwd doe ik dat nu nog (hoewel dat wat Neil Young betreft tegenwoordig wel een opgave is…). En dat zelfde geldt voor de muziek van Stills, Nash en Crosby, maar ook van Jackson Browne, Warron Zevon, Joni Mitchell en noem de rest van die familie maar op.

Naast een band waar het vooral draait om eigen nummers is de CSN&Y tribute band een belangrijk deel van mijn muzikale leven. Zoals ook de discussie over welke gitaar nou het mooist is nog wel even door zal gaan. (Gibson of Fender of zelfs Aria Pro, Martin of Taylor of Ibanez).

Ik denk dat het handelsmerk van onze Déjà Vu band toch vooral de goede meerstemmige vocalen is. Stiekem denk ik wel eens dat we dat nu soms beter doen dan onze helden, maar zoiets zeg je natuurlijk niet van jezelf.

Gear:

  ▪  Gibson Les Paul

  ▪  Aria Pro II (museum stuk)

  ▪  Martin D28

  ▪  Ibanez artist

  ▪  Fender Blues deluxe

Arnoud van Buuren - toetsen, gitaar, zang. Muzikaal tot leven gewekt begin jaren zestig, mannen geboren in de vijftiger jaren hebben in mijn ogen maar een droom: in een bandje spelen, de Beatles zijn. Tot in mijn diepste ben ik nog altijd gedreven door de harmonieën vol levensenergie van met name de Beatles maar ook veel andere Britpop. Tweede liefde werd de Amerikaanse R&B, in mijn eerste schoolbandje speelden we (behalve veel John Mayall) bijvoorbeeld Chicago Transit Authority, het goede, eerste werk. Later weer geïnspireerd door muziek uit New Orleans (Dr. John, Allen Toussaint). Speelde 10 jaar in popband met klein hitje “Final Love Song”, daarna bijna 20 jaar in een R&B band, Jim Wake & Sleepwalker, eigen werk, op 3 CD’s verschenen. In 2015 een CD uitgebracht met The PS Project met americana. Liefde voor zangharmonieën bracht me ook weer in contact met Rudo van DV die me benaderde om de toetsen voor deze CSNY tributeband te gaan doen. Als liefhebber sinds het begin van CSNY en CPR een logisch vervolg.

Ik speel het liefst op een vleugel en mijn Hammond M-3 maar omdat die te zwaar zijn mee te nemen staat op het podium een Nord Stage 3 en Roland Hammond VK 8M module met een Roland KC-350 toetsenversterker.

Eelco Flapper - drums. In de 60-er jaren overal op en mee aan het trommelen, op mijn 14de jaar mijn eerste tweedehands drumstel (nog met varkensvellen) en mijn eerste bandje in Leiden op school en in de kerk (“ik moest er toch heen”) waar een Premier-drumstel stond; stiekem in de kerk “25 or 6 to 4” van Chicago spelen. Ik ben opgegroeid met Radio Veronica, ging naar optredens van Nederlandse bands uit die tijd in de regio met Marco Vrolijk, Cesar Zuiderwijk, Pierre v/d Linden maar ook CCC Inc. als voorbeelden en na drie dagen Kralingen in 1970 was ik verkocht voor de muziek: lp’s kopen, concerten bezoeken en mijn eerste echte band in Den Haag met country, folk, blues (ook op het wasbord). Daarna in Leiden soms meerdere bands tegelijkertijd met verschillende stijlen met de nadruk op Rock & Roll, soulclassics en eigen repertoire, maar ik reisde ook voor de verschillende bands naar Den Haag, Eindhoven (nog vereeuwigd op vinyl), Delft of Utrecht. In de negentiger jaren heb ik veel opgetreden met een Haagse Rock-coverband en uiteindelijk terug in Leiden 20 jaar lang tot aan 2015 R&B gespeeld met Jim Wake & Sleepwalker (met Arnoud op toetsen) en drie cd’s in eigen beheer uitgebracht. Covermuziek blijft knagen en naast het incidenteel coveren van rocknummers in de bedrijfsband op mijn werk, was ik heel blij dat ik begin 2014 gevraagd werd voor soul-, funk- en discocovers in de Leidse 9-mensband Talking Loud. En toen vroeg Arnoud mij (voor een hereniging) op de drumkruk bij Déjà Vu plaats te nemen. Een hele uitdaging met een voor mij nieuw repertoire, waarbij de drums sterk in dienst staan van de compositie, maar leuk om iets anders te spelen.

Bij optredens speel ik op een 40 jaar oud Slingerland drumstel aangevuld met een Premier tom, Pearl snare en Zildjian en Paiste bekkens.

Gear:

  ▪  Alembic Essence

  ▪  Markbass